***
محتسب، مستـــــی به ره،دیـــــد و گریبانــش گرفــــــت
مست گفت ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست
گفــت: مستـــی، زان سبـب افتـان و خیــــزان مـی روی
گفــت: جـــــــرم راه رفتـــن نیســت، ره همــوار نیســت
گفــت: مـی بـایــــد تــــو را تا خانــهی قاضــــی بــــــرم
گفــت: رو صبــــح آی، قاضـــی نیمهشــب بیـدار نیست
گفــت: نزدیـک است والـــی را ســـرای، آنجا شویـــــم
گفــت: والــــی از کجــا در خانـــــهی خمــــار نیســـــت
گفــت: تا داروغــــــه را گوئیـــــــم، در مسجـــد بخــواب
گفــت: مسجـــــد خوابــــگاه مـــــردم بـــدکــار نیســت
گفــت: دینــــاری بــــــده پنهــــان و خـــــود را وارهـــــان
گفــت: کــار شـــــــــرع، کـــار درهــــــــم و دینـار نیست
گفــت: از بهــر غرامــــــــــت، جامــــهات بیــرون کنــــــم
گفــت: پوسیده است، جـــز نقشی ز پــود و تــار نیست
گفــت: آگـــه نیستــــی کـــــز ســـر در افتــادت کـــــلاه
گفــت: در ســـر عقـل بایـــــــد، بی کلاهــی عار نیست
گفــت: مــــی بسیار خـــوردی، زان چنیـن بیخـود شدی
گفــت: ای بیهودهگـــــــو، حـــرف کـــم و بسیار نیســت
گفــت: بایـــد حــــد زنــــد هشیـــار مــردم، مســت را
گفــت: هوشیاری بیــار، اینجا کســی هشیــار نیست
پروین اعتصامی