وز خلایـــــــــــــــق خویش را مایوس دار

ای برادر گر تو هستی حـــــــــق طلــب .......... جــــــــــــز بـــه فرمــان خدا مگشای لـــب

گــــــــــر خبر داری زحـــــــــی لایمــوت .......... بــــــر دهــــــــــان خــــود بنه مهر سکـوت

ای پسر پنــــــــــد و نصیحت گوش کـن .......... گر نجاتــی بایـــــــــــــدت خامــــوش کــــن

هـــــــــر که را گفتار بسیارش بـــــــــود .......... دل درون سینه بیمـارش بــــــــــــــــــــــود

عاقـــلان را پیشه خاموشی بــــــــــود .......... پیــشۀ جاهــــل فرامـــوشی بـــــــــــــــــود

خامشی از کذب و غیبت واجــب است .......... ابله است آن کـــو بــــه گفتن راغـــب است

ای بــــــــــــــــرادر جــز ثنای حــق مگو .......... قـــــول حــق را از بـــــــــــــــرای دق مگـو

هــــــــــر که در بنــــد عبارت می شود .......... هــــــــــــــرچـــــه دارد جمله غارت میشود

دل ز پـــــر گفتن بمیرد در بــــــــــــــدن .......... گـــــــــــــــــرچه گفتارش بــــــود در عـــدن

وانکه سعی انــــــدر فصاحت می کنـد .......... چهرۀ دل را جــــــــــــــــراحت مــــــی کنــد

رو زبــان را در دهــــــــــان محبوس دار .......... وز خلایــــــــــــــق خویش را مایــــــوس دار

هــــــــــر که او بر عیب خود بینا شـود .......... روح او را قــــــــوتــی پیــــــــــــدا شــــــــود


پندنامه

فریدالدّین محمّدبن ابراهیم عطّار نیشابوری

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر