نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هــر که آینه سازد سکندری دانــد
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کـــــلاه داری و آیین سروری دانـــــــــــــــد
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که دوست خود روش بنده پروری دانـد
غــــلام همت آن رند عافیت ســـــــــوزم
کــــه در گداصفتی کیمیاگـــــــری دانــــد
وفا و عهد نکو باشد ار بیامــــــــوزی
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
بباختــــــم دل دیوانه و ندانستـــــــم
که آدمی بچه‌ای شیوه پــری داـــند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست
نه هر که سر بتراشد قلندری داند
مدار نقطه بینش ز خال توست مــــرا
که قدر گوهر یک دانه جوهری دانــــد
به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد
جهان بگیرد اگـــــــــــــر دادگستری دانــــــــد
ز شعر دلکش حافظ کسی بــــود آگاه
که لطف طبع و سخن گفتن دری داند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر