به خدای کعبه رستگار شدم.

از دیدگاه اسلام و قرآن کریم و پیامبر اسلام(ص) فلاح، رستگاری و سعادت برای انسان، تنها از طریق توحید و زندگی توحیدی است که تأمین می‏شود و به همین دلیل است که پیامبر اسلام(ص) دعوتش را با این شعار و جمله بسیار عمیق و بلند توحیدی قولوا لااله الا الله تفلحوا آغاز نمود و بدین‏وسیله به جهانیان اعلام داشت که راه سعادت و رستگاری انسان تنها در زندگی براساس باور به توحید هستی است که تأمین می‏شود.

حال چنانچه در این کلام امیرالمؤمنین(ع) هنگام ضربت خوردن که فرمود فزت و رب الکعبه ؛ به خدای کعبه رستگار شدم و به آخرین مرحله وصول و لقاء و سعادتخود رسیدم دقت کنیم، پی می‏بریم که آن حضرت در این سخن، میان ضربت خوردن و شهادت و میان رستگاری، رابطه برقرار نموده است و شهادت خودش را عامل سعادتش معرفی نموده است.

از طرفی هم می‏دانیم که اسلام و پیامبر اکرم(ص) در آن جمله توحیدی میان توحید و فلاح و رستگاری انسان رابطه برقرار نموده، عامل وصول به سعادت را برای انسان اعتقاد به توحید و عمل براساس آن معرفی کرده است.

نتیجه می‏گیریم که باید ملازمه‏ای میان شهادت و توحید برقرار باشد که حضرات معصومین(ع) هردوی آن عناوین را عامل رستگاری و سعادت انسان معرفی نموده‏اند و باید که شهادت یکی از منازل و مراحل توحید باشد و یکی از عوامل وصول به مقام توحید.

از دیدگاه عرفان اسلامی، مراد از توحیدی که تأمین‏کننده کمال و سعادت انسان است، طی مراحل فناء در توحید می‏باشد. این مراحل عبارت است از:

.فناء افعال انسان در اراده حق‏تعالی یا توحید افعالی.

..فناء صفات و ملکات انسان در صفات حق‏تعالی یا توحید صفاتی.

...فناء ذات انسان در ذات حق‏تعالی یا توحید ذاتی.

مراحل فناء در توحید در واقع همان مراحل اصلی کمال و سعادت آدمی است و با وصول به توحید ذاتی و فناء در توحید ذاتی است که نهایت سعادت برای عارف حاصل می‏شود.

با این مطالب روشن می‏شود که شهادت از آن جهت که آخرین مرحله فناء ذاتی عارف در توحید حق است، نهایت آرزوی اهل توحید و اولیاء الهی بوده و مهمترین منزلی است که فناء ذاتی و کمال و سعادت انسان عارف و کامل را تأمین می‏نماید.
تقریرات از نویسنده محترم این نوشتار وزین تشکر می کند.