ای آموزگار بزرگ شهادت!

السّلام عَلی الحُسَین وَ عَلی عَلی بن الحُسَین وَ عَلی اَولاد الحُسَین وَ عَلی اَصحاب الحُسَین

اللّهمَّ اجعَل مَحیایَ مَحیا مُحَمَدٍّ و آل مُحَمَّد وَ مَماتی مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آل مُحَمَّد

*****

حسين؛ بيش از آب ، تشنه لبيك بود اما افسوس كه بجاي افكارش، زخم هاي تنش را نشانمان دادند. و بزرگترين درد را بي آبي معرفي كردند.

*****

و تو ای حسیـــن !

با تو چه بگویم ؟ شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل ،و تو ای چراغ راه ، ای کشتی رهایی ای خونی که از آن نقطه ی صحرا جاودان می طپی و می جوشی و در بستر زمان جاری هستی و بر همه ی نسل ها می گذری و هر زمین حاصلخیزی را سیراب خون می کنی و هر بذر شایسته را در زیر خاک می شکافی و می شکوفایی و هر نهال تشنه ای را به برگ و بار حیات و خرمی می نشانی .

ای آموزگار بزرگ شهادت!

برقی از آن نور را بر این شبستان سیاه و نومید ما بیفکن ،قطره ای از آن خون را در بستر خشکیده و نیم مرده ی ما جاری ساز و تفی از آتش آن صحرای آتش خیز را به این زمستان سرد و فسرده ی ما ببخش. ای که مرگ سرخ را برگزیدی تا عاشقانت را از مرگ سیاه برهانی ،تا با هر قطره ی خونت ملتی را حیات بخشی و تاریخی را به طبش آری و کالبد مرده و فسرده ی عصری را گرم کنی و بدان جوشش و خروش زندگی و عشق امید دهی!

ایمان ما ، ملت ما ،تاریخ فردای ما ، کالبد زمان ما

به تو و خون تو محتاج است.

دکتر شریعتی