از طرح مظالبات صنفی ،
تا دغدغه های سیاسی معلمان
-پنجم اکتبر ، روز جهانی معلم است ، روزی است که دولت های جهان متعهد شده اند تا در آن روز قدر شناس مقام معلم و آموزگاران سرزمین خود باشند . گویی تنها دولت ایران است که در این پازل جهانی نمی خواهد نقش قدرشناسی خود را، از معلمان ایفادکند. و شاید بعضی دوست ندارند که در سال ، دو بار و آن هم با لفظ
از مقام معلمان تکریم و قدردانی نمایند واین افرادچه خصیص هستند و بخیل!!! و در عین حال رفیق نامهربان!
در چند سال اخیر معلمان ایران دغدغه معیشتی و احقاق مطالبات صنفی خود داشتند و توانستند با حضور اعتراض آمیز در اجتماعات و در مقابل مراکز قانوگذاری به طرح مطالبات صنفی خود بپردازند. اما با نامهربانی زبان بازان مدعی کرامت مواجه شدند و به زنان معلم اهانت شد ومردان آنان را ،به جرم عدالت خواهی به زندان افکندند.
امروز در سالروز گرامیداشت مقام معلم ، دغدغه ی رهایی معلمان دربند ، مطالبات صنفی معلمان را در حاشیه و تحت شعاع قرار داده است و به جز کانون صنفی و سازمان معلمان ، بقیه تشکل های فرهنگی در سکوت مصحلت گرایانه ، تبریک لفظی گرامیداشت روز معلم را هم ، فراموش کرده اند. براستی چرا بعضی از تشکل های معلمان حناق گرفته اند و طرح مطالبان معلمان را در تعارض با مطالبات حاکمیت می بینند و از سختی وضعیت موجود سخنی به زبان نمی آورند و توجیه گر وضعیت موجود شده اند؟
امروز باید در تلاش بود تا در این روزگار غریب و نامهربان ، و دراین وضعیت سیاسی ابهام آمیز ، فقط ادعای سرخوشی داشت و باید در تلاش باشی تا زنده بمانی که بهای زندگی و بهره از تنعمات خدادادی زندان و محرومیت خود وفرزندان وبستگان تو از امکانات اجتماعی است!!
اعتراضات خاموش معلمان اثرگذاری خود را برای پرورش نسلی معترض؛ در بین دانش آموزان در پی خواهد داشت . بی توجهی به مطالبات معلمان و تنگ کردن فضای سیاسی کشور ، اگرچه می تواند در کوتاه مدت برای بعضی مفید و سودمندباشد ولی در دراز مدت اثر خود را بر رفتار جامعه می گذاردو با کمترین حادثه ای عقده های نهفته سر با می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر