آتــــش عشقم بسوخت خـــرقه ی طاعـــات را
سیـــــل جنــون در ربــــود رخـــت عبـــادات را
مسئله عشق نیست در خـور شـرح وبیــــــان
بـــه کــه ، به یـک سو نهنــد لفظ وعبــارات را
دامن خلوت زدست کی دهد آن کس که یافـت
در دل شــــب های تـــــار ذوق منـاجـــــات را
هــر نفســم چنـگ ونــی از تو پیامـــی دهـــد
پـــی نبــرد هـــــر کســی رمـــز واشــارات را
جـای دهیــد امشبــم مسجدیـــان تـا سحـــــر
مستــم و گــــــــم کــرده ام راه خـرابـــــات را
دوش تفـرّج کنـان خوش زحـــرم تا بـــه دیـــــر
رفتــم وکــــــردم تمـــام سیــــــر مقامــــات را
غیـر خیــالات نیسـت عالــــــم و مـا کــرده ایـم
از دم پیــــــــرمغــــــان رفــــــــع خیـــــــالات را
خـاک نشینــان عشـــق بــی مــدد جـبرئیــــل
هــــــر نفسی می کننــد سیـــر سمــــاوات را
در سـر بازار عشــق ، کس نخـــرد ای عــزیـــز
از تــــو به یک جــو، هـــزار کشف وکرامـــات را
« وحدت » از این پس مده دامن رندان ز دست
صــرف خرابــات کـــن جمله ی اوقـــــــــــات را
به کیش اهل حقیقت ، کسی که درویــش است
به یـاد روی تـو مشغول و فــارغ از خویــــش است
زپــوست تخــت و کـــــلاه ونمــد مکنـــم منعـــــم
که در دیـــــار فنا ، نخت وتـــاج درویـــــــش است
بـــــه تیــــــر غمــــزه و نـازت ز هــــر کنـار بســی
به خـون تپیده چو من سینه چاک و دلریـش است
رمـوز رندی و مستی به شیخ شهر آشوب مگـوی
که این منافـــــق دور از خــدا ، بــداندیــش است
هــــــــوای کـــــوی خــرابــــــات و آب میـخانـــــه
بــــــه از هـــــوای دزآشـوب و آب تجریــش است
بشـــوی دســــت زدنیـــا و پنــد مــــــن بنیـــوش
که مهر او همه کین است و نوش او نیــش است
مـــــــــــن و خیال سلامـــتت ز این سفر هیـهات
که خصــــم و رهزنـــم آن درپی و این پیش اسـت
زکــس مــرنج ومرنجــــان کسی زخود « وحـدت »
که ایــــن حقیقت آئین و مذهـــب و کیـــش است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر