سیاست و اخلاق

جمع بین رفتار سیاسی واخلاقی برای مدیرانی که بخواهند به اصول انسانی پایبند باشند اگرچه غیرممکن نیست ولی حقیقتاً سخت ودشوار است ، سیاست بخصوص تدبیر امور مردم در شهرها ، نیازمند جدّیت در رفتار و حتّی اندیشدن در باره نیّات ( بخوانید نیاز ) منتقدان ومخالفان وموافقان است ،همان که امروزه به فکرخوانی شهره شده است و مضموم می نماید (البته در آموزه های دینی اگرفکر خوانی همان سوءظن باشد گناه هم محسوب می شود) از طرفی اگر سیاستمدار نتواند فکر منتقد مقابل را بخواند و نیاز او را تشخیص بدهدو حرف او را بشنود ، نمی تواند درباره تدبیرکشورداری ،برنامه ریزی و تصمیم گیری مقبول و اجتماعی داشته باشد لذا به سیاستمدارانی که در این مهم با حفظ حرمت منتقدان ،به تدبیر اجتماع می پردازند واقعاً باید تبریک واحسنت گفت.

اخلاقیون اگر چه از مدیریت اجتماع فاصله می گیرند ولی از قِــبَــل رفتار همین سیاسیّون می توانند خودسازی داشته باشند و به بررسی و نیاز جامعه وارائه راه کار اجتماعی بپردازند.

در جامعه سیاست زده فعلی (نه سیاسی) ، اگر کسی به هر کاری انگشت انتقاد بگذارد وآن را نقد کند با دیده اتّهام وابهام روبرو می شود . ودر نتیجه اخلاقیون سیاست مدار ، از سهم طبیعی خود در مدیریت جامعه محروم می شوند و یا به به روال رفتار امروزیان مدعی، غیرخودی به حساب می آیند.

با کنار گذاشته شدن اخلاقیون از مدیریت اجتماع و یک دست شدن حاکمیت هر گونه نقدی ، برتندازی و تضعیف به حساب می آید و نقدهای بازاری وخیابانی و متلک های اداری جای خود را به تحلیل و انتقاد علمی می دهد. به براستی برای تغییر نگرش این چنینی مردمان و مدیران و حاکمانی ایمن چنین جامعه ای ؛ چه باید کرد؟